Het begint met een k.

In het Anatomisch Theater organiseerde Waag Society op 17 september 2008 een avond over de jaren ’80 en meer specifiek over de kraakbeweging.

Marleen Stikker merkte op in de Volkskrant dat zonder de do it yourself mentaliteit van de jaren ’80 het culturele leven in Amsterdam er heel wat magerder uitgezien zou hebben en er waarschijnlijk geen Waag Society geweest zou zijn. De discussie over de jaren ’80, na afrekeningen over de jaren ’60 en ’70, is geopend en dat is op zichzelf geen probleem. Wat het debat echter geen goed doet is de eenzijdige manier waarop er tegen de jaren ’80 en meer specifiek de kraakbeweging wordt aangekeken.

Premier Balkenende kapittelde voormalig minister Rita Verdonk in de Tweede Kamer en suggereerde dat hij voor haar aantreden met haar een gesprek over haar dubieuze, want linkse, verleden had gehad en dan in het bijzonder over iets dat begint met een k. 'Met een k?' 'Ja met een k, de kraakbeweging'. De MP promoveerde de kraakbeweging hiermee tot een onuitspreekbaar taboe.
Natuurlijk werd hier vanuit diverse hoeken op gereageerd en zijn er zelfs ultra-dapperen die het geweld uit die jaren in perspectief plaatsen. Maar dat uit kraakpanden –dat er sprake was van een beweging valt nog te bezien– een creatieve vloed ontstond die tot op heden voortduurt bleef jammerlijk buiten beschouwing.

Op 17 september keken we terug én vooruit. Wat doet de regelmentaliteit (ik regel mijn studio even, niet die van een ander) van hedendaagse kunstenaars en activisten voor de publieke zaak? Hoe ziet die publieke zaak er uit voor jongeren van nu? Wat was het breekpunt -de doorbraak - van het linkse denken in de jaren 80 en wat zou een breekpunt nu kunnen zijn? Wat is de rol van technologie hierin? Is het mogelijk dat een afkeer van sociale netwerktechnologie voor een nieuwe solidariteit gaat zorgen?